Wat doe je als mama, als ouder van een prachtig kind (geboren als jongen) wat op een dag vertelt: “ik word prinses” ? Mijn kind, 2,5 jaar oud wist mij te vertellen dat er iets niet klopte. Wij kozen ervoor om hier niet teveel aandacht aan te besteden, het zou vast een fase zijn. Totdat we echt met onze neus op de feiten gedrukt werden. Een kind in het verkeerde lichaam, ontzettend ongelukkig met zichzelf, boos op alles en iedereen, in de war misschien wel. Zo veranderde een blije baby, die open de wereld inkeek, in een boos, verdrietig en ongelukkig kind.
Ik was in de war. Hoe moesten we dat dan verder? In ons hoofd veel vragen echter geen antwoorden. We waren zoekende naar antwoorden, naar wat eigenlijk? Ik denk dat ik zoekend was naar het geluk van ons kind. Ik vond het onverteerbaar dat ons vrolijke, blije en open kind veranderd was in een teruggetrokken kind dat boos was op iedereen. Advies kregen we van veel mensen in onze omgeving, vrienden, familie en deskundigen. Het leek of iedereen een mening had over mijn kind, en misschien ook wel over onze opvoeding. Gelukkig heb ik dit altijd samen met mijn partner aan kunnen gaan, zijn we samen voor het geluk van ons kind gaan vechten.
Onze eerste stop was hulp zoeken bij een psycholoog, die ons hoorde en erkende. Die had helaas geen of te weinig kennis had van genderdysforie. Door naar de Genderkliniek in Amsterdam. Daar konden ze ons vast het juiste advies geven. Na onze eerste afspraak in Amsterdam waren we een illusie rijker. Ons kind werd gezien, ik herinner me de psycholoog: “het klinische beeld is duidelijk”. Toch kregen we het volgende advies mee naar huis: zolang mogelijk leven in het geboorte geslacht, compromissen sluiten”. In de auto naar huis stilte en teleurstelling.
Hoe verder? Hulp werd niet echt geboden, die konden we beter dichter bij huis zoeken. Jammer genoeg hadden we pech en vonden niet de juiste bij ons passende hulp. Het gevoel niet gehoord te worden door hulpverleners overheerste. Een kind wat zich steeds ongelukkiger ging voelen was wat we elke dag zagen. Het deed ons besluiten om een mooie zomeravond zittend op de camping bij een kampvuur. Ze mag zichzelf zijn, we zullen vechten voor het geluk van ons kind. De dag daarna was het winkelen en hebben we de eerste meisjeskleding uitgezocht. We hadden haar niet blijer kunnen maken.
Dat moment werd onze prachtige dochter opnieuw geboren. Ze kreeg de mogelijkheid om te worden wie ze was, is en wil zijn.
Wat had ik graag gezien dat wij als ouders gehoord werden, in onze zorgen, gewoon ons verhaal kwijt kunnen. Begrip van hulpverleners. Nu zijn we een aantal jaren verder is groeit onze dochter uit tot een prachtige jongedame. Ze maakt haar eigen keuzes en kiest haar eigen vrolijke weg.
Ik wil nu graag voor anderen dat luisterend oor zijn, zonder oordeel! Hulpverleners zijn vaak gericht op het kind, en dat is ook nodig. Als ouder wil je je ook gehoord voelen en is het belangrijk om er te zijn voor je kind. Niet alleen als het gaat om een kind met Genderdysforie (genderincongruentie). Ook als ouder van een kind met Autisme, Adhd of ieder ander kind wat veel van jou als ouder vraagt. De natuur heeft mij geholpen, door te wandelen, door op pad te gaan met een coach! Nu ik de opleiding tot wandelcoach heb afgerond wil ik andere ouders ondersteunen in hun zoektocht naar de juiste balans.
Ga mee wandelen, ik bied een luisterend oor, help jou verder met aandacht zodat jij verder jouw pad kunt lopen.
Liefs Hanneke
